Płeć to przeżytek

Kilka miesięcy temu do Sejmu trafił  projekt ustawy o ustalaniu płci autorstwa Anny Grodzkiej. Jego głównym założeniem było wprowadzenie szybkiej ścieżki sądowej pozwalającej na zmianę tzw. płci metrykalnej, czyli stwierdzonej na podstawie badań lekarskich po urodzeniu. W uzasadnieniu projektu pojawiło się pojęcie tożsamości płciowej, które zostało zdefiniowane jako „utrwalone, intensywnie doświadczane odczuwanie i przeżywanie własnej płciowości, która odpowiada lub nie płci metrykalnej".  Zdaniem polityków Ruchu Palikota ustalenie własnej płci możliwe jest dopiero w okresie dojrzewania, czyli między 11. a 16. rokiem życia. Dlatego też ich zdaniem wszystkie osoby po ukończeniu 16. roku życia powinny mieć możliwość  łatwego dokonania urzędowej zmiany płci (za:  http://www.wprost.pl/ar/386925/16-latek-zdecyduje-jakiej-jest-plci-Tego-chce-Ruch-Palikota/). 

Projekt ten wyrasta z ideologii gender, która coraz silniej atakuje polskie społeczeństwo. Zgodnie z jej podstawowym twierdzeniem, płeć biologiczna nie ma wpływu na tożsamość płciową, gdyż ta jest w 100 % tworem kulturowym. Ideologia gender opiera się ponadto na założeniach postmodernistycznego konstruktywizmu, zgodnie z którym treści kulturowe są w 100 % kwestią umowną, co oznacza, że można je dowolnie zmieniać. Konkluzja wypływająca z tych dwóch twierdzeń jest prosta: także i płeć jest sprawą umowną, i co więcej, zależy od subiektywnego odczucia poszczególnych jednostek. Jeśli ktoś  czuje się kobietą, ale biologiczne jest mężczyzną, jego subiektywne odczucia w pełni decydują w kwestii określenia jego płci (biologia w ogóle się nie liczy). 

Ideologia gender na dobrze zagnieździła się w „postępowej” Szwecji, która bez wątpienia jest światowym poligonem doświadczalnym. To tam wdrażanych jest wiele rozwiązań prawnych, które  następnie przenoszone są na inne państwa. I tak w 2011 do języka szwedzkiego wprowadzono nowy zaimek „hen”, który oznacza neutralność płciową, w przeciwieństwie do tradycyjnych, a więc płciowo nieneutralnych zaimków „han” i „hon” („on”, „ona”). Wprowadzenie tego zaimka miało służyć temu, by dzieci nie były wychowywane według określonych wzorców płciowych, lecz neutralnie pod względem płciowym. Dzięki temu po osiągnięciu określonego wieku dzieci same będą mogły wybrać sobie płeć, a ich wolność wyboru nie będzie ograniczona poprzez narzucanie im płciowych wzorców zachowania przez rodziców i wychowawców. Genderowi aktywiści dążą także do wprowadzenia neutralnych płciowo imion dla dzieci (http://wiadomosci.onet.pl/kiosk/swiat/szwecja-bez-plci,1,5114888,wiadomosc.html W imię wolności wyboru płci wprowadzono na szwedzki rynek tzw. zabawki neutralne płciowo. Ich producent, firma TopToy opublikowała odpowiedni katalog, w którym widzimy dziewczynki bawiące się karabinami i chłopców bawiących się lalkami (http://viewer.zmags.com/publication/cd73c6ee#/cd73c6ee/42). 

W celu urzeczywistnienia idei wolności wyboru płci Szwecja zmieniła także na początku tego roku obowiązujące od 1972 r. prawo, zgodnie z którym osoby zmieniające tożsamość płciową musiały poddać się obowiązkowej sterylizacji. Na mocy wyroku szwedzkiego Sądu Najwyższego prawo to zostało uznane za sprzeczne z europejską konwencją praw człowieka oraz konstytucją Szwecji, która gwarantuje nienaruszalną integralność osoby ludzkiej (http://www.rp.pl/artykul/11,969012-Szwecja--koniec-kastracji.html). Na skutek tej zmiany prawnej, w Szwecji pojawił się kolejny projekt zmian: planuje się zastąpić określenie "kobieta w ciąży" neutralnym płciowo "osoba w ciąży". Dlaczego? Bo osoba po operacji zmiany płci nie będzie obowiązkowo sterylizowana, co oznacza, że kobieta, która zdecyduje się być mężczyzną, już jako mężczyzna nadal będzie mogła rodzić dzieci (http://www.wprost.pl/ar/392397/W-Szwecji-nie-bedzie-kobiet-w-ciazy-Beda-osoby). 

To nie koniec proponowanych zmian w szwedzkim prawodawstwie. Szwedzki poseł Viggo Hansen wniósł do paramentu projekt ustawy zobowiązującej mężczyzn do załatwiania swoich potrzeb w toalecie jedynie w pozycji siedzącej. Zdaniem Hansena poprawi to higienę i zwiększy równość między mężczyznami i kobietami (http://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/w-ramach-rownouprawnienia-szwedzcy-mezczyzni-maja-korzystac-toalety-siedzaco).  Już wcześniej pojawił się pomysł utworzenia neutralnych płciowo toalet, aby obywatele nie czuli się zmuszeni do określania siebie jako mężczyzny bądź kobiety. 

Przyglądając się tym wszystkim rozwiązaniom, nietrudno dostrzec sprzeczności tkwiącej u podstaw ideologii gender. Z jednej strony dąży ona bowiem do zatarcia wszelkich różnic między płciami, z drugiej zaś absolutyzuje wolność wyboru płci. A przecież w przypadku pełnego urzeczywistnienia równości między kobietami i mężczyznami wybór płci stanie się kompletną fikcją. Poseł Grodzka może bowiem obnosić się ze swoją rzekomą kobiecością tylko dlatego, że żyje w społeczeństwie, w którym różnice między płciami nie zostały jeszcze zatarte. Mężczyźni nie chodzą w sukienkach, nie noszą torebek i nie robią sobie makijażu. W społeczeństwie, w którym wszystko będzie neutralnie płciowo, nie trzeba będzie zmieniać płci, żeby móc się dowolnie ubierać czy czesać. 

Jak już wspomniałam na początku, według projektu ustawy autorstwa posła Grodzkiej, płeć kulturowa to utrwalone, intensywnie doświadczane odczuwanie i przeżywanie własnej płciowości. Patrząc na zmiany wprowadzane w społeczeństwie szwedzkim, należy sobie postawić takie oto pytanie: a kiedy przeżywanie własnej płciowości miałoby się utrwalić, jeśli już od urodzenia wychowanie ma być neutralne płciowo? Po urzeczywistnieniu wszystkich postulatów ideologii gender de facto nie będzie już żadnej płci, a więc i także żadnego wyboru. Ludzie będą  różnić się od siebie wyłącznie organami płciowymi, i to wszystko. Tak właśnie wygląda prawda o genderowym prawie do wyboru płci. 

Jeśli więc obie płcie mają we wszystkim zostać „zrównane”, a dzieci  będą mogły być wychowywane przez dwie (na razie) opiekunki albo opiekunów (genderowcy pracują już nad tym, żeby ze słownika usunąć takie pojęcia jak matka i ojciec, bo rzekomo dyskryminują one pary homoseksualne),  to po co w ogóle utrzymywać pojęcie płci? Stwórzmy nowy język i nowe kategorie naukowe, społeczne, kulturowe i prawne, które w ogóle nie będą odwoływały się do kategorii płci. Zniknie problem dyskryminacji kobiet w języku – nie będzie już posła i posłanki, tylko ”to posło”; nie trzeba będzie tworzyć słowa „ministerka”, a  słowo „minister” zastąpi termin „ministro”. Nie będziemy musieli także stresować się tym, że możemy popełnić faux pas, kiedy do kogoś, kto wygląda jak mężczyzna, ale czuje się kobietą, zwrócimy się jak do mężczyzny.  Przede wszystkim zakończą się batalie o legalizację związków homoseksualnych, gdyż  wszystkie związki będą  „homo” i nikt nie będzie czuł się dyskryminowany. 

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego  takie rozwiązanie nie zostało jeszcze zaproponowane. Hmm, a może dlatego, że w przypadku jego prawnego zatwierdzenia powstałby problem dla autorów „postępowych” podręczników do edukacji seksualnej. Bo jak maluchom wytłumaczyć, że jedno „to” wygląda trochę inaczej niż inne „to”? A przede wszystkim, że jedno „to” może zajść w ciążę, a drugie nie… No cóż, być może jeszcze same dopatrzyłyby się w tym kontraście nowego oblicza dyskryminacji…